ಮಗುವೊಂದು ತನ್ನ ತಾಯಿ ಗರ್ಭದಿಂದ ಭೂ ಸ್ಪರ್ಶ ಆದಾಗಿನಿಂದ ತನ್ನ ಹಿತಕ್ಕೋಸ್ಕರ ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ಮಕ್ಕಳ ಹಿತವನ್ನು ಹಿರಿಯರು ಕಾಯುತ್ತಾರೆ. ಅದು ಸ್ವಾಭಾವಿಕ ಮತ್ತು ಕರ್ತವ್ಯವೂ ಆಗಿದೆ. ಕಾಲ ಕಳೆದಂತೆ ಆ ಮಗು ಬೆಳೆಯುತ್ತಿರಲು ಅದರ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಹೆಚ್ಚುತ್ತದೆ ಹಾಗೆಯೇ ಕರ್ತವ್ಯವೂ ಕೂಡ. ಈ ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಹಲವು ಕಾರಣಗಳಿಂದ ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ತನ್ನ ಆಂತರಂಗಿಕ ನೆಮ್ಮದಿಯನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುತ್ತಾನೆ. ಇದರಿಂದಾಗಿ ಆತ ಕೋಪ ತಾಪ ಜಗಳ ಅನಾರೋಗ್ಯವೇ ಮೊದಲಾದ ವಿಪತ್ತುಗಳಿಗೆ ತುತ್ತಾಗತೊಡಗುತ್ತಾನೆ. ಈ ವಿಪತ್ತಿನಿಂದ ಹೊರಗೆ ಬರಲು ಹವಣಿಸುತ್ತಾ ತನ್ನ ಸುಂದರವಾದ ಅನುಭವ ವೇದ್ಯವಾದ ಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಒದ್ದಾಟದಲ್ಲೇ ಮುಗಿಸಿಬಿಡುತ್ತಾನೆ.
ಭಗವಂತ ಕೊಟ್ಟ ಸುಂದರ ಮಾನವ ಜನ್ಮ ವ್ಯರ್ಥವಾಗಿ ಒತ್ತಡದಲ್ಲೇ ಮುಗಿಯಿತಲ್ಲಾ ಎಂದು ಇಳಿ ವಯಸ್ಸಲ್ಲಿ ಕೊರಗುತ್ತಾ ಕಾಲ ಕಳೆದುಬಿಡುತ್ತೇವೆ. ಇತ್ತೀಚೆಗಂತು ಪಾರ್ಕ್ ಧಾರ್ಮಿಕ ಶ್ರದ್ಧಾಕೇಂದ್ರ ಇತ್ಯಾದಿಗಳಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ನೆಮ್ಮದಿ ಅರಸಿ ಬರುವವರೇ ಹೆಚ್ಚು. ಇದರಿಂದ ಹೊರಗೆ ಬಂದು ನೆಮ್ಮದಿ ಕಾಣಲು ಚಾಣಕ್ಯರು ಏಳು ಮುಖ್ಯ ಅಂಶಗಳನ್ನು ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ ಆ ಕುರಿತು ನೋಡೋಣ;
ಭಗವನ್ನಾಮ ಜಪಿಸಿ, ತತ್ವಗ್ರಂಥಗಳನ್ನು ಪಠಿಸಿ, ಸತ್ಸಂಗ ಮಾಡಿ, ಸುಂದರ ಪ್ರಕ್ರತಿಯ ಮಧ್ಯೆ ಒಬ್ಬರೇ ಸಂಚರಿಸಿ, ಪ್ರತೀದಿನ ಕನಿಷ್ಠ ಹದಿನೈದು ನಿಮಿಷಗಳ ಕಾಲ ಕಣ್ಣುಮುಚ್ಚಿ ಜೀವನದ ಹೆಜ್ಜೆಗಳನ್ನು ಮೌನವಾಗಿ ಮೆಲುಕು ಹಾಕಿ. ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಿ ಆಗ ನಿಮಗೇ ತಿಳಿಯದಂತೆ ನೆಮ್ಮದಿ ನಿಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ಇರುತ್ತದೆ.
ಯಾಕೆಂದರೆ ಮಾನವ ಜನ್ಮ ಎಂಬುದು ಭಗವಂತ ನೀಡಿದ ಅದ್ಭುತ ಸುಂದರ ಕೊಡುಗೆ. ಈ ಉಡುಗೊರೆ ಪಡೆಯಲು ತಾಯಿ ತನ್ನ ಜೀವನವನ್ನೇ ಪಣಕ್ಕಿಟ್ಟಿದ್ದಾಳೆ. ಈ ಭಗವಂತ ನೀಡಿದ ಅದ್ಭುತ ಉಡುಗೊರೆಗಾಗಿ ತಂದೆ ತನ್ನ ಅದೆಷ್ಟೋ ಸುಂದರ ಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಧಾರೆ ಎರೆದಿದ್ದಾನೆ. ಆದ ಕಾರಣ ನೆಮ್ಮದಿಯಿಂದ ಬದುಕೋಣ ನೆಮ್ಮದಿಯನ್ನು ಹಂಚೋಣ ಅಲ್ಲವೇ?
ಡಾ. ಗೌರಿ ಕೇಶವಕಿರಣ ಬಿ,
ಧಾರ್ಮಿಕಚಿಂತಕರು