Literature : ಅಭಿಜ್ಞಾನ ; ಮಗಳಿಗೆ ‘ಲೈಲಾ’ ಎಂದಿಟ್ಟರು, ಮಗನಿಗೆ ‘ಷಹಜಹಾನ್’ ಅಂತಿಡಬೇಕು ಅನ್ನೋ ಆಸೆ ರಾಯರಿಗೆ

ಅನಕೃ ಅವರ ನಿಶ್ಚಿತಾರ್ಥ ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ನಡೆಯಿತು. ಅಂದು ರಾತ್ರಿ ಅವರು ತಮ್ಮ ಭಾವೀಪತ್ನಿಯನ್ನು ತಮ್ಮ ಮುಂದೆ ಕೂಡಿಸಿಕೊಂಡು ಬೆಳಗಿನ ಜಾವದವರೆವಿಗೂ ಹಾಡು ಹೇಳಿಸಿ, ಕೇಳಿ ಸಂತೋಷಪಟ್ಟರು. ಅವರು ನೋವು ತುಂಬಿದ ದನಿಯಲ್ಲಿ ಆ ದಿನ ತಮ್ಮ ಕೈಹಿಡಿಯುವವಳನ್ನು, ‘ನಂದು ಏರುಪೇರು ಬದುಕು. ನಿಶ್ಚಿತವಾದ ಆದಾಯವಿಲ್ಲ, ಮುಳ್ಳಿನ ಹಾದೀಲೇ ನಡೀಬೇಕು. ಇದಕ್ಕೆ ನಿನ್ನ ಒಪ್ಪಿಗೆಯಿದೆಯೇ’ ಎಂದು ಕೇಳಿದ್ದರು.

ಅನಕೃರವರಿಗೆ ಆಗ 24ರ ಹರೆಯ. ಹುಡುಗತನದ ಎಳಸು ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳಿರಲಿಲ್ಲ ಪ್ರಬುದ್ಧತೆ ಓದಿನಿಂದ ದೊರೆತಿದ್ದರಿಂದ ಬಾಳಸಂಗಾತಿಯಾಗುವವಳ ಜೊತೆ ಆ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳಿದ್ದರು. ಕಷ್ಟಗಳ ಅರಿವೇ ಇಲ್ಲದ ಹದಿನಾಲ್ಕರ ಹರೆಯದ ಆ ಮುಗ್ಧ ಹೆಣ್ಣು ಏನು ತಾನೇ ಹೇಳಿಯಾಳು. ಕನಸುಗಾಣುವ ವಯಸ್ಸಿನ ಆ ತರುಣಿ ಡಾಕ್ಟರಾಗಬೇಕು, ತುಂಬಾ ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಓದಬೇಕು ಎಂದು ಹಂಬಲಿಸಿದ್ದಳು. ಕೃಷ್ಣರಾಯರ ಮೋಹಕ ರೂಪಕ್ಕೆ, ಮಾತುಗಾರಿಕೆಗೆ ಮರುಳಾಗಿದ್ದಳು. ಕೃಷ್ಣರಾಯರಷ್ಟೇ ಭಾವುಕಳಾಗಿದ್ದ ಅವಳು ‘ನೀವು ನನಗೇನು ಕೊಡದಿದ್ದರೂ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ… ನಿಮ್ಮರ್ಧ ಪಂಚೆ ಉಟ್ಕೊಂಡು ನಾನು ಜೀವನ ಮಾಡಬಲ್ಲೆ’ ಎಂದಳು.

ನರಸಿಂಗರಾಯರು ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿನ ತಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಮದುವೆ ನಡೆಯಬೇಕೆಂದು ಬೀಗರನ್ನು ಒತ್ತಾಯಿಸಿ ಒಪ್ಪಿಸಿದರು. 1932ರ ಅಕ್ಟೋಬರ್ 26ರಂದು ವಿಶಾಲಾಕ್ಷಿ ಅನಕೃರವರ ಕೈಹಿಡಿದಳು, ದಾಂಪತ್ಯ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಪದಾರ್ಪಣ ಮಾಡಿದಳು. ಮದುವೆ ಮೂರು ದಿನಗಳ ಕಾಲ ಅದ್ದೂರಿಯಾಗಿ ನಡೆಯಿತು. ಮದುವೆಗೆ ಆಗಿನ ಸಂಪ್ರದಾಯದಂತೆ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ನೃತ್ಯಗಾರ್ತಿಯೊಬ್ಬರನ್ನು ಕರೆಯಿಸಿದ್ದರು. ಅವರಿಂದ ಒಳ್ಳೆಯ ನೃತ್ಯ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ನಡೆಯಿತು. ಸಂಜೆ ಬಿ. ಎಸ್. ರಾಜೈಯ್ಯಂಗಾರ್‌ರವರಿಂದ ಸುಶ್ರಾವ್ಯವಾದ ಸಂಗೀತ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಏರ್ಪಡಿಸಲಾಗಿತ್ತು.

ಮದುವೆಯಾದ ಮೇಲೆ ವಿಶಾಲಾಕ್ಷಿಅನಕೃರವರ ಮನೆ-ಮನ ತುಂಬಿದ್ದರು. ಆಗಲೇ ವಿಶಾಲಾಕ್ಷಿ ವಸಂತಾದೇವಿ ಆದದ್ದು, ವಸಂತಾದೇವಿಯವರು ಮದುವೆಯಾಗಿ ಹೊಸ ಜೀವನ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ ಆ ಮಧುರ ನೆನಪುಗಳನ್ನು ಹೀಗೆ ಮೆಲುಕು ಹಾಕುವರು: ‘ಮದುವೆಯಾದ ಹೊಸದರಲ್ಲಿ ರಂಗಿನ ಬದುಕು, ಮೋಜಿನ ಜೀವನ. ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಊಟವಾದ ನಂತರ ನಾನು ಕೋಣೆಯಲ್ಲಿ ಪಿಟೀಲು ನುಡಿಸುತ್ತಾ ಕೂರುವುದು. ರಾಯರು ಅಂಗಾತವಾಗಿ ಮಲಗಿ ಅದನ್ನು ಆಲಿಸುತ್ತಾ ಸುಖಪಡುವುದು. ಮುಂದೆ ನಮಗೆ ಆರು ಮಕ್ಕಳಾದವು. ಎರಡು ಸತ್ತವು. ಹಿರಿಯ ಮಗಳಿಗೆ ರಾಯರು ‘ಲೈಲಾ’ ಅಂತ ಹೆಸರಿಟ್ಟರು. ಮಗನಿಗೆ ‘ಷಹಜಹಾನ್’ ಅಂತ ಇಡಬೇಕು ಅನ್ನೋ ಆಸೆ ಅವರಿಗೆ. ಆಗ ನಾವು ಎಂಥ ಕನಸಿನ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಇದ್ದೆವೆಂದರೆ ಹೆಸರುಗಳೂ ಮತವನ್ನು ಸೂಚಿಸಬಲ್ಲವು ಅನ್ನೋ ಕಲ್ಪನೇನೂ ಇರಲಿಲ್ಲ.’

ನರಸಿಂಗರಾಯರಿಗೆ ಇಬ್ಬರು ಗಂಡುಮಕ್ಕಳಲ್ಲಿ ಮೊದಲನೆಯವರು ರಾಮರಾಯರು, ವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ವಕೀಲರು, ತಕ್ಕಮಟ್ಟಿಗೆ ಗಳಿಸುತ್ತಲಿದ್ದರು. ಕಿರಿಯಮಗ ಅನಕೃ, ಮದುವೆಯಾದ ಮೇಲೂ ಗಳಿಸದೆ ತಿರುಗಲುತಿಪ್ಪನಾಗಿ ಸಂಸಾರದ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ತಂದೆಗೂ ಅಣ್ಣನಿಗೂ ವಹಿಸಿ ನಿರುಂಬಳರಾಗಿರುತ್ತಿದ್ದರು. ತಮ್ಮನ ಬೇಜವಾಬ್ದಾರಿ ಕಂಡು ರಾಮರಾಯರು ಒಂದೊಮ್ಮೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ರಂಪಮಾಡಿ ಶಾಂತಿ ಕದಡಿಬಿಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದರ ಬಿಸಿ ಅನಕೃ ಅವರಿಗೆ ತಟ್ಟುತ್ತಿದ್ದರೂ ಸಹಿಸಿಕೊಂಡೇ ಇರುತ್ತಿದ್ದರು. ಮನೆಯ ಕಿರಿಕಿರಿ ಬೇಡವೆಂದು ಅವರು ಸದಾ ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಗೇ ಉಳಿಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಅಲ್ಲಿನ ಕೋಪದ ತಾಪ ಅವರಿಗೆ ತಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ, ಅದು ತಾಗುತ್ತಿದ್ದುದು ವಸಂತಾದೇವಿಯವರನ್ನು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಯಾವಾಗಲೂ ಬಿಗಡಾಯಿಸಿದ ವಾತಾವರಣ.

ಡಾ. ಎಸ್. ವಿದ್ಯಾಶಂಕರ