My Coronavirus Experience : ಮಧ್ಯರಾತ್ರಿ ‘ಕೀಕೀ’ ಚೆಂಡನ್ನು ಅದುಮಿದರೂ ಯಾರೂ ಬರಲಿಲ್ಲ

ಕೋವಿಡ್; ಯಾರಿಗೆ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ ಎಂಬ ಮುಖವೂ ಇದಕ್ಕಿದೆ. ಯಾರಿಗೋ ಯಾರೋ ಇದ್ದಾರೆ ಎಂಬ ಬೆನ್ನೂ ಇದಕ್ಕಿದೆ. ಇದರ ಅದೃಶ್ಯನಾಲಗೆಯಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದೇ ಕ್ಷಣಕ್ಷಣದ ತಪನೆ. ಆದರೂ ಬಿಟ್ಟೀತೇ ತಟ್ಟದೆ? ‘ನನಗೆ ಹೀಗಾಯ್ತು, ಹೀಗಾಗಿದೆ, ಹೀಗಾಗಿತ್ತು, ಹೀಗೆ ಮಾಡಿದೆ’ ಸ್ವತಃ ಅನುಭವಿಸಿದ್ದನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲು ಸ್ವಲ್ಪ ಧೈರ್ಯ, ಬಿಚ್ಚುಮನಸ್ಸು ಬೇಕು ಮತ್ತು ಹೆಚ್ಚು ಸರಳತೆ ಬೇಕು. ‘ನಿಮಗೂ ಬಂದಿದೆಯಾ’ ಪ್ರಶ್ನಾರ್ಥಕಕ್ಕೋ, ಉದ್ಘಾರವಾಚಕಕ್ಕೋ ಇದು ವಾಲದೆ ‘ನನ್ನಿಂದೇನಾದರೂ ಸಹಾಯ’ ಎಂಬಲ್ಲಿಗೆ ಮುಂದುವರಿಸಲು ತುಸುವಾದರೂ ಅಂತಃಕರಣ ಬೇಕು. ಇದೆಲ್ಲದರ ತೇಲುಮುಳುಗುವಿನೊಂದಿಗೆ ನಾವೆಲ್ಲ ಧೇನಿಸುತ್ತಿರುವುದು ನಿರಾಯಾಸ ಬದುಕಿಗೆ ಮರಳುವುದನ್ನು. ಇನ್ನೇನು ಕೆಲ ತಿಂಗಳುಗಳಲ್ಲಿ ಅದೂ ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಅದಕ್ಕಿಂತ ಮೊದಲು ಕೋವಿಡ್​ನಿಂದಾಗಿ ಐಸೋಲೇಶನ್​ಗೆ ಒಳಗಾಗಿ ನಡುಗಡ್ಡೆಯಂತಾಗಿದ್ದ ಬದುಕಿನ ಅನುಭವದೆಳೆಗಳನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಬಿಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಹಗುರಾಗಬಹುದಲ್ಲ? ಇಂದಿನಿಂದ ಶುರುವಾಗುವ ಹೊಸ ಸರಣಿ ‘ಟಿವಿ9 ಕನ್ನಡ ಡಿಜಿಟಲ್ : ನನ್ನ ಕೋವಿಡ್ ಅನುಭವ’.

ಕೋವಿಡ್​ನಿಂದ ಸುಧಾರಿಸಿಕೊಂಡವರು ತಮ್ಮ ಅನುಭವಗಳನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ಮೆಲುಕು ಹಾಕಲಿದ್ದಾರೆ. ನೀವೂ ಕೂಡ ಬರೆಯುವ ಮೂಲಕ ಈ ಸರಣಿಯಲ್ಲಿ ಭಾಗಿಯಾಗಬಹುದು. tv9kannadadigital@gmail.com 

*

ಬೆಂಗಳೂರಿನಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತಿರುವ ಜಲಜಾ ರಾವ್, ಅವರಿಗೆ ಆ ರಾತ್ರಿ ಯಾಕೆ ಇನ್ನೂ ಅವರ ಸ್ಮೃತಿಪಟಲದಲ್ಲಿ ಉಳಿದಿದೆ? ಓದಿ… *

ಅದು ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಎಂದೂ ಮರೆಯಲಾಗದ ರಾತ್ರಿ. ನನಗೆ ಕೊರೋನಾ ಪಾಸಿಟಿವ್ ಆಗಿ ಮೂರನೇ ದಿನ. ವಿಪರೀತ ಜ್ವರವಿತ್ತು. ಏನೇ ಆಹಾರ ಕಂಡರೂ ವಾಕರಿಕೆ, ಬಲವಂತವಾಗಿ ಒಂದು ತುತ್ತು ತಿಂದರೂ ವಾಂತಿ ಆಗಿಬಿಡುತ್ತಿತ್ತು. ಎಡಪಕ್ಕೆಯಲ್ಲಿ ಹಿಂಡುವಂತಹ ನೋವು. ಮೂಳೆ ಸಂದುಗಳಲ್ಲಿ ಅಸಾಧ್ಯ ವೇದನೆ. ಆ ದಿನ ಸಂಜೆ ಮಗ ಆಕ್ಸಿಮೀಟರ್​ನಲ್ಲಿ ಆಕ್ಸಿಜನ್ ಲೆವೆಲ್ ಚೆಕ್ ಮಾಡಿದವ ‘Spo2 ರೀಡಿಂಗ್ 81 ಕ್ಕೆ ಬಂದಿದೆಯಮ್ಮಾ ನಾಳೆ ಯಾವ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಡ್ ಸಿಕ್ಕರೂ ಮೊದಲು ಅಡ್ಮಿಟ್ ಆಗಿಬಿಡು, ಹಠ ಮಾಡಬೇಡ’ ಅಂದಿದ್ದ. ಮಗಳು ಬಲವಂತವಾಗಿ ಒಂದು ಸ್ಲೈಸ್ ಬ್ರೆಡ್ ತಿನ್ನಿಸಿ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಲೋಟ ಗ್ಲುಕೋಸ್ ಕುಡಿಸಿ ಡಾಕ್ಟರ್ ಹೇಳಿದ ಮಾತ್ರೆಗಳನ್ನು ನುಂಗಿಸಿ ಹೋಗಿದ್ದಳು. ಅವರುಗಳೂ ಪಾಸಿಟಿವ್ ಆಗಿದ್ದರೂ ಕೋವಿಡ್ ರೋಗಲಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯ ಜ್ವರ ಮಾತ್ರವಿದ್ದು ನನ್ನಂತೆ ತೀರಾ ಬಿದ್ದು ಹೋಗಿರಲಿಲ್ಲ.

ಪುಣ್ಯ! ಅಟ್ಯಾಚ್ಡ್ ಬಾತ್ರೂಂ ಇದ್ದ ರೂಮಿನೊಳಗೆ ಐಸೋಲೇಟ್ ಆಗಿದ್ದವಳಿಗೆ ಕೀ ಕೀ ಶಬ್ಧ ಮಾಡುವ ಬಾಲ್ ಒಂದನ್ನು ತಂದು ನನ್ನ ಕೈಲಿಟ್ಟು ‘ಏನಾದರೂ ಬೇಕಾದರೆ ಈ ಬಾಲನ್ನು ಅಮುಕು. ತಕ್ಷಣ ನಾವ್ಯಾರಾದ್ರೂ ಬರುತ್ತೇವೆ ಅಂತ ಹೇಳಿ ನನ್ನ ಗಂಡ ಬಾಗಿಲು ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಹೋಗಿದ್ದರು. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಮೂರು ನಾಯಿಗಳಿರುವುದರಿಂದ ಅವುಗಳಿಗೆ ಇನ್ಫೆಕ್ಷನ್ ಆದರೆ? ಎಂಬ ಭಯ. ಅವುಗಳು ಪ್ರೀತಿಗೆ ಹಾತೊರೆದು ಬೆಡ್ ಮೇಲೆ ಹಾರಿ ನನ್ನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಅವುಗಳಿಗೂ ಆದರೆ? ಎಂಬ ಆತಂಕ. ಪಾಪ ಸಪ್ಪಗೇ ಇದ್ದವು.

ಮಧ್ಯರಾತ್ರಿ ಸುಮಾರು ಎರಡು ಗಂಟೆ ಇರಬಹುದು. ವಿಪರೀತ ಜ್ವರ, ಛಳಿಯಿಂದ ಒದ್ದಾಡತೊಡಗಿದೆ. ಹೊದ್ದುಕೊಂಡಿದ್ದ ಬ್ಲಾಂಕೆಟ್ ಸಾಲದೆನಿಸಿ ‘ಕೀಕೀ’ ಬಾಲನ್ನು ಅದುಮಿದೆ. ಯಾರೂ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಹೃದಯದ ಬಡಿತ ವಿನಾಕಾರಣ ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಲೇ ಹೋಯಿತು. ನನ್ನ ಮಂಚದ ಪಕ್ಕ ಕುರ್ಚಿಯ ಮೇಲೆ ಮರದ ಬ್ಯಾಸ್ಕೆಟ್​ನಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರೆಗಳು, ಸ್ಟೀಮರ್, ಕೆಮ್ಮಿನ ಸಿರಪ್, ಥರ್ಮಾಮೀಟರ್, ಪಲ್ಸ್ ಆಕ್ಸಿಮೀಟರ್, ಕಾಟನ್ ಬಾಲ್ಸ್, ಟಿಶ್ಯೂ ಪೇಪರ್, ಫ್ಲಾಸ್ಕ್​ನಲ್ಲಿ ಬಿಸಿನೀರು ಎಲ್ಲವೂ ಜೋಡಿಸಿದ್ದುದು ಗಮನಿಸಿ ಜ್ವರ ಎಷ್ಟಿದೆ ನೋಡೋಣ ಎನಿಸಿ ಥರ್ಮಾಮೀಟರ್ ಬಾಯಲ್ಲಿಟ್ಟುಕೊಂಡೆ. 103.7° ಸೆ. ತೋರಿಸುತ್ತಿದೆ! ತಲೆನೋವು, ತಲೆಭಾರ, ಪೂರ್ತಿ ಉಸಿರು ಸಿಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ತೀರಾ ಕಷ್ಟವೆನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ದೇಹ ನಿತ್ರಾಣ. ಬೋರಲು ಮಲಗಿ ಒಂದು ಚೂರು ಸುಧಾರಿಸಿಕೊಂಡು ಆಕ್ಸಿಮೀಟರ್ ತೆಗೆದು ಬೆರಳಿಗೆ ಹಾಕಿಕೊಂಡೆ. Spo2 ಸ್ಯಾಚುರೇಷನ್ ಲೆವೆಲ್ 70 ಕಾಣಿಸಿತು! ಹೋ .. ಇನ್ನು ಸತ್ತೆ ನಾನು ಎಂದುಕೊಂಡೆ.