Corona Warriors: ‘ನಿಮ್ಮ ಧ್ವನಿಗೆ ನಮ್ಮ ಧ್ವನಿಯೂ’ : ಕೊಡಗಿನ ಶವಾಗಾರದ ಈ ಸಹಾಯಕರಿಬ್ಬರು ವರ್ಷದಿಂದ ಮನೆಗೇ ಹೋಗಿಲ್ಲ!

ನಮ್ಮ ಒಂದು ಧ್ವನಿ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಧ್ವನಿಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುತ್ತಿರುತ್ತದೆ. ಮರ್ಯಾದೆ, ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಎನ್ನುವ ಮಹಾಸಂಕೋಲೆಯನ್ನು ಕಳಚಿ ಮುಕ್ತವಾಗಿ ಸಂಕಟಗಳನ್ನು ಹೊರಹಾಕುವುದನ್ನು ಕಲಿಯದಿದ್ದರೆ, ನಾವಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಪೀಳಿಗೆಯವರು ಉಸಿರಾಡುವುದೂ ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ; ಸಹನೆಯೇ ನಮ್ಮ ಮೂಲಗುಣ, ಕೆಲಸವೇ ದೇವರು, ಕುಟುಂಬವೇ ಪ್ರಧಾನ ಅಸ್ತಿತ್ವ ಎಂದು ಸಾರಿಕೊಂಡು ಬಂದ ಮಹಾನ್ ದೇಶ ನಮ್ಮದು. ಆದರೆ ಇದನ್ನು ಜೀವನದೊಂದಿಗೆ ಜೀವವನ್ನೂ ಒತ್ತೆ ಇಡುವಂಥ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿರುವ ಆರೋಗ್ಯ ಸೇವಾಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿರುವವರ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಯೋಚಿಸಿ. ಗಂಟಲಿನ ಪಡಕಗಳತನಕ ಬಂದುಕುಳಿತ ನೋವುಗಳಿಗೆ ಸಮಸ್ಯೆಗಳಿಗೆ ಮುಕ್ತಿ ಕೊಟ್ಟರೆ ಮಾತ್ರ ಮುಂದಿನ ಹೆಜ್ಜೆಗಳನ್ನಿಡಲು ತ್ರಾಣ ದಕ್ಕುವುದು, ವಾಸ್ತವ ಸಂಗತಿಗಳಿಗೆ ಪರಿಹಾರ ಸಿಗುವುದು. ಈ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ರೂಪಿಸಿರುವ ‘ಟಿವಿ9 ಕನ್ನಡ ಡಿಜಿಟಲ್ : ನಿಮ್ಮ ಧ್ವನಿಗೆ ನಮ್ಮ ಧ್ವನಿಯೂ’ ಸರಣಿಯಲ್ಲಿ ವೈದ್ಯರುಗಳ, ಶುಶ್ರೂಷಕರ, ಪ್ರಯೋಗಾಲಯ ಸಿಬ್ಬಂದಿ, ಸಹಾಯಕರ ಹೀಗೆ ಆರೋಗ್ಯ ಸೇವಾಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿರುವವರ ಬದುಕು ಬವಣೆ ಮತ್ತು ಅಂತರಂಗದ ತುಣುಕುಗಳು ಇಲ್ಲಿರುತ್ತವೆ.

ತುಣುಕುಗಳು ಎಂದು ಹೇಳಲು ಕಾರಣವಿದೆ; ನಮಗಾದ ಅನ್ಯಾಯ, ನೋವು ನಿರೀಕ್ಷೆಗಳನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿ ರಾತ್ರೋರಾತ್ರಿಯೇ ಪರಿಹಾರೋಪಾಯಗಳನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುವಂಥ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಹೊಂದಿದ ದೇಶದಲ್ಲಿ ನಾವಿನ್ನೂ ಇಲ್ಲ. ಒಂದು ಕುಟುಂಬದಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ದುಡಿಮೆಯಲ್ಲಿ ಹತ್ತಾರು ಕೈಗಳು ಹೇಗೆ ಉಣ್ಣುತ್ತಿವೆಯೋ ಹಾಗೆ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಪರಿಧಿಯಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡ ದೊಡ್ಡ ತಿಮಿಂಗಲಗಳು ಸ್ವಾರ್ಥದ ಬಾಯಿಗಳನ್ನು ತೆರೆದಿಟ್ಟುಕೊಂಡೇ ಈಜಾಡುತ್ತಿವೆ, ಇಂಥ ಸಂಕಷ್ಟಮಯ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿಯೂ. ಹೀಗಿರುವಾಗ ಸಾಕಷ್ಟು ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಅದುಮಿಟ್ಟುಕೊಂಡೇ ಬದುಕುವ ಅನಿವಾರ್ಯ ಹಲವರಿಗಿದೆ ಬಂದೊದಗಿದೆ. ಆದರೂ ಸಂವೇದನಾಶೀಲ, ಪ್ರಾಮಾಣಿಕ ಮನಸ್ಸುಗಳು ತಮ್ಮ ಮನಸಿನ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು ಇಲ್ಲಿ ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಸಾಮಾಜಿಕ ಕಳಕಳಿಯುಳ್ಳ ಇನ್ನೂ ಕೆಲವರು ಇತರರ ಒಳತೋಟಿಗಳನ್ನು ಅಕ್ಷರಕ್ಕೆ ಹಿಡಿದಿಡಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಓದುಗರಾದ ನಿಮಗೂ ನಿಮ್ಮ ನಿಮ್ಮ ಊರುಗಳಲ್ಲಿ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಸೇವಾಕ್ಷೇತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿರುವವರ ಆಂತರ್ಯಕ್ಕೆ ಅಕ್ಷರಗಳ ಮೂಲಕ ಧ್ವನಿಯಾಗುವ ಅವಕಾಶವೂ ಇಲ್ಲಿದೆ. ಇ ಮೇಲ್ : tv9kannadadigital@gmail.com 

*

ಕಳೆದ ಒಂದು ವರ್ಷದಿಂದ ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಯಾವ ಹೆಸರನ್ನು ಕೇಳಿದರೆ ಭಯದಿಂದ ನಡುಗಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೇವೋ, ಅಂತಹ ಹೆಸರಿನ ಜೊತೆಗೆ ದಿನದ 24 ಗಂಟೆಯೂ ದುಡಿಯುತ್ತಿರುವವರ ನಿತ್ಯದ ಕಥೆಗಳಿಗೆ ನಾನು ಧ್ವನಿಯಾಗಲು ಇಚ್ಛಿಸಿದ್ದೇನೆ. ಹೌದು. ವರ್ಷಕ್ಕೂ ಮಿಗಿಲಾಗಿ ನಮ್ಮನ್ನು ಸತತವಾಗಿ ಕಾಡುತ್ತಾ, ಪರಸ್ಪರರನ್ನು ದೂರದಿಂದಲೇ ನೋಡುತ್ತಾ, ಹಲವು ಪ್ರೀತಿಸುವ ಮನಸ್ಸುಗಳನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಮುಖ್ಯ ಕಾರಣವಾದ ಕೋವಿಡ್ 19 ಎಂಬ ವೈರಸ್  ಮತ್ತು  ಈ ವೈರಾಣುವಿನಿಂದ ನಮ್ಮನ್ನು ಕಾಪಾಡುವ ಸಲುವಾಗಿ ತಮ್ಮೆಲ್ಲ ವೈಯುಕ್ತಿಕ ಆಸೆ ಆಕಾಂಕ್ಷೆಗಳನ್ನು ಬದಿಗೊತ್ತಿ ಕರ್ತವ್ಯ ನಿಷ್ಠೆ ಮೆರೆಯುತ್ತಿರುವ ನಿಜವಾದ ಕೊರೋನಾ ಯೋಧರ  ಬಗ್ಗೆ. ಯಾವುದೇ ಅಪಪ್ರಚಾರ, ನಿಂದನೆಗೆ ಕಿವಿಗೊಡದೆ ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟಾಗಿ ಕರ್ತವ್ಯ ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿರುವ ಅವರಿಗೆ ಕೃತಜ್ಞತೆ ಸಲ್ಲಿಸಬೇಕಿರುವುದು ನಮ್ಮ ಕರ್ತವ್ಯ.

ಕೊಡಗು ಎಂಬ ಪುಟ್ಟ ಜಿಲ್ಲೆಯ, ಜಿಲ್ಲಾಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ದಿನವೊಂದಕ್ಕೆ ಸಾವಿರಾರು ರೋಗಿಗಳು ಬರುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಇವರುಗಳನ್ನು ಶುಶ್ರೂಷೆ ಮಾಡಲು ಬೆರಳೆಣಿಕೆಯ ವೈದ್ಯರ ಜೊತೆಗೆ ಕೇವಲ 42 ಡಿ ದರ್ಜೆ ಸಿಬ್ಬಂದಿಗಳು ಮಾತ್ರ ಕೆಲಸ ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ನೂರಾರು ಜನರು ಮಾಡಬೇಕಾದ ಕೆಲಸವನ್ನು ಈ ಬೆರಳೆಣಿಕೆಯ ಸಿಬ್ಬಂದಿಗಳು ಮಾಡುವುದನ್ನು ನೋಡಿದರೆ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಜೊತೆಗೆ ಕಳೆದ ಒಂದು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಕೋವಿಡ್ ಬಂದ ನಂತರದಲ್ಲಿ ಇವರ ಪರಿಪಾಟಲಗಳನ್ನು ಬರೆದರೆ ಸಾಲದು, ಅದನ್ನು ನೋಡಿಯೇ ಮನದಟ್ಟುಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು .

ಕಳೆದ 13 ತಿಂಗಳುಗಳಿಂದ ಒಂದು ರಜೆಯನ್ನು ಪಡೆಯದೇ ದಿನದ 24 ಗಂಟೆಯೂ ಕರ್ತವ್ಯ ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿರುವ ಇವರು ಇದುವರೆಗೆ 95ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಹೆಣಗಳ ಅಂತಿಮ ಪ್ಯಾಕಿಂಗ್ ಕಾರ್ಯವನ್ನು ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಕೊರೋನಾದಿಂದ ಸಾವನ್ನಪ್ಪಿದ್ದಾರೆ ಎಂದಾಗ ಸ್ವಂತ ರಕ್ತಸಂಬಂಧಿಗಳು ಕೂಡ ಮುಟ್ಟಲು ಭಯಪಡುವಾಗ ಕರ್ತವ್ಯನಿಷ್ಠೆಗಾಗಿ ಪಿ.ಪಿ.ಇ. ಕಿಟ್​ಗಳನ್ನು ಧರಿಸಿ, ಆ ಮೃತ ದೇಹಗಳನ್ನು ಮುಟ್ಟಿ ಪ್ಯಾಕ್ ಮಾಡುವ ಇವರ ಮನೋಸ್ಥೈರ್ಯ ಹೇಗಿರಬೇಡ ನೀವೇ ಹೇಳಿ.

ದಿನದ ಬಹುಪಾಲು ಸಮಯವು ಇವರಿಬ್ಬರೂ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲೇ ಕಳೆಯುತ್ತಾರೆ. ಈ ವಿಚಾರವಾಗಿ ಅವರನ್ನು ಮಾತನಾಡಿಸಿದರೆ, ಯಾವ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಸೋಂಕು ತಗುಲಿದ ವ್ಯಕ್ತಿ ಅಸುನೀಗುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ಹೇಳುವುದು ಅಸಾಧ್ಯ  ಮತ್ತು ನಾವೇನಾದರೂ ಹೊರಗಿರುವ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಈ ರೀತಿಯ ಅನಾಹುತ ಸಂಭವಿಸಿದರೆ, ಮೃತದೇಹಗಳನ್ನು ಪ್ಯಾಕಿಂಗ್ ಮಾಡುವ ಈ ಕೆಲಸವನ್ನು ಮಾಡಲು ಬೇರೆ ಯಾರೂ ನಮ್ಮ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲ. ಆದ್ದರಿಂದ ಕುಟುಂಬಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಯಾವುದೇ ಸಮಾರಂಭಗಳು, ಹಬ್ಬ, ಹರಿದಿನಗಳಿಗೂ ನಾವು ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ. ಒಂದು ವೇಳೆ, ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ನಾವು ಆ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲದೇ ಹೋದರೆ ರೋಗಿಯ ಕಡೆಯವರು, ಮಾಧ್ಯಮದವರು ಇನ್ನೂ ಹೆಣವನ್ನು ಪ್ಯಾಕ್ ಮಾಡಿಲ್ಲ, ನಮಗೆ ಕೊಟ್ಟಿಲ್ಲ, ಬೇಜವಾಬ್ದಾರಿಯ ಸಿಬ್ಬಂದಿಗಳು ಎಂದು ನಮ್ಮ ಮೇಲೇ ಗಲಾಟೆ ಮಾಡುವುದರೊಂದಿಗೆ ಮರುದಿನ ಪತ್ರಿಕೆ ಮಾಧ್ಯಮಗಳಲ್ಲಿ ಬಂದು ಮೇಲಧಿಕಾರಿಗಳ ಕೆಂಗಣ್ಣಿಗೆ ಗುರಿಯಾಗಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಜೊತೆಗೆ ಈ ರೀತಿಯ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸಿ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ, ನಮ್ಮಿಂದಾಗಿ ಮನೆಯವರಿಗೆ ಏನಾದರೂ ಆದರೆ ಯಾರು ಹೊಣೆ? ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಹೋಗುವ ಮನಸ್ಸಿದ್ದರೂ ನಾವು ಹೋಗುತ್ತಿಲ್ಲ ಎಂದು ಸುಮಾರು 14 ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಮಡಿಕೇರಿಯ ಜಿಲ್ಲಾಸ್ಪತ್ರೆಯ ‘ಡಿ ದರ್ಜೆ’ ನೌಕರನಾಗಿ ಕೆಲಸ ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿರುವ 32 ವರ್ಷದ ರಾಬರ್ಟ್ ರಾಡ್ರಿಗಾಸ್ ನೋವಿನಿಂದ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ.

ಅದೇ ರೀತಿ ಶವಗಾರದಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುವ 24 ವರ್ಷದ ಸಯ್ಯದ್ ಹುಸೇನ್ ತಮ್ಮ ಅನುಭವಗಳನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ, ‘ನಾನು 4 ವರ್ಷದಿಂದ ಗುತ್ತಿಗೆ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಇಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಮೊದಮೊದಲು ಪೋಸ್ಟ್ ಮಾರ್ಟಂ ಮಾಡುವ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಇವಾಗ ಬರೀ ಪ್ಯಾಕಿಂಗ್ ಮಾಡುವ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತೇನೆ. ಬಿಡುವಿನ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲೂ ಹೋಗದೆ ಇಲ್ಲೇ ಇರುತ್ತೇವೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ವಯಸ್ಸಾದ ತಂದೆ, ತಾಯಿ ಇದ್ದಾರೆ. ಕೆಲವೊಂದು ಬಾರಿ ಸುಮ್ಮನೆ ಕುಳಿತಿರುವಾಗ ಸ್ನೇಹಿತರಿಗೆ ಕರೆ ಮಾಡಿ ಭೇಟಿಯಾಗಬೇಕು ಎಂದೆನಿಸುತ್ತೆ. ಆದರೆ ಇತ್ತೀಚಿಗೆ ಯಾರೂ ನನ್ನ ಬಳಿ ಬರುತ್ತಿಲ್ಲ. ನಾನು ಕೋವಿಡ್ ಮೃತದೇಹಗಳನ್ನು ಪ್ಯಾಕ್ ಮಾಡುವುದರಿಂದ ಅವರಿಗೆ ನನ್ನ ಬಳಿ ಬರಲು ಭಯ. ಏನು ಮಾಡುವುದು ಹೇಳಿ. ಅವರಿಗೆಲ್ಲ ಎಷ್ಟೋ ಬಾರಿ ಹೇಳಿದ್ದೀನಿ. ಸರಿಯಾದ ಮುನ್ನೆಚ್ಚರಿಕಾ ಕ್ರಮ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಸಾಮಾಜಿಕ ಅಂತರ ಕಾಯ್ದುಕೊಂಡರೆ ಏನೂ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ ಅಂತ. ಆದರೆ, ಈಗೀಗಂತೂ ನನ್ನನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಓಡಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.’ ಎಂದು ತಮ್ಮ ದುಗುಡವನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಂಡರು.

ಅವರಿಬ್ಬರ ಬಳಿ, ನಮ್ಮ ಮೂಲಕ ಸಮಾಜಕ್ಕೆ ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಏನಾದರೂ ಹೇಳಲು ಇದೆಯಾ ಎಂದರೆ, ಅಂಥದ್ದೇನೂ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ನಮ್ಮ ಕೊರತೆಗಳನ್ನು ಹೇಳಿಕೊಂಡರೆ, ಒಳ್ಳೆಯ ಸಮಯ ನೋಡಿಕೊಂಡು ಬೇಡಿಕೆ ಇಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ಆರೋಪ ಹೊರಿಸಿ, ಇಷ್ಟು ದಿನ ಮಾಡಿದ ಸೇವೆಗೆ ಕಪ್ಪುಚುಕ್ಕೆ ಇಟ್ಟುಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಬದುಕಿದ್ರೆ, ಸಾಯೋವರೆಗೂ ಕರ್ತವ್ಯ ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತೇವೆ ಎಂದು ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಮುಖಮುಖ ನೋಡಿಕೊಂಡು ಹೇಳುವಾಗ ಅವರಿಬ್ಬರ ಮನದಾಳದಲ್ಲಿ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದ ಯಾವುದೋ ದುಗುಡವಿದೆ ಎಂದು ನಮಗೆ ಎದ್ದು ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು.

ಜೀವದ ಹಂಗು ತೊರೆದು ಕೆಲಸ ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಿರುವ ಇಂಥಹ ಅಪರೂಪದ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳನ್ನು ಗುತ್ತಿಗೆ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ನಾಲ್ಕಣೆಯ ಸಂಬಳದೊಂದಿಗೆ ಅದೆಷ್ಟು ವರ್ಷ ದುಡಿಯಬೇಕು? ಈ ರೀತಿಯಾಗಿ ದುಡಿದು ಅವರ ಜೀವಕ್ಕೆ ಏನಾದರೂ ಸಂಭವಿಸಿದರೆ ಹೊಣೆ ಯಾರು, ಅವರಿಗಿರುವ ಭದ್ರತೆಯಾದರು ಏನು? ಈ ವಿಚಾರವಾಗಿ ಕೆಲವು ತಿಂಗಳುಗಳ ಮೊದಲು ಸಾಮಾಜಿಕ ಹೋರಾಟಗಾರ, ವಕೀಲ ಪವನ್ ಪೆಮ್ಮಯ್ಯ ಅವರ ನೇತೃತ್ವದಲ್ಲಿ ಆರೋಗ್ಯ ಸಚಿವರಾದ ಸುಧಾಕರ್ ಅವರಿಗೆ ಮನವಿಯನ್ನು ಸಹ ಮಾಡಲಾಗಿದೆ. ಇನ್ನಾದರೂ ಸಂಬಂಧಪಟ್ಟವರು ಅವರ ಹುದ್ದೆಗಳನ್ನು ಕಾಯಂಗೊಳಿಸಿದಲ್ಲಿ ಆರೋಗ್ಯಸೇವೆಗಳಿಗೆ ಮತ್ತಷ್ಟು ಜನ ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಸಾಧ್ಯತೆ ಇರುತ್ತದೆ.

*

ಪರಿಚಯ : ನೌಶಾದ್ ಜನ್ನತ್ತ್ ಅವರು ಮಡಿಕೇರಿ ಬಳಿಯ ಬೋಯಿಕೇರಿ ಮೂಲದವರು. ಜನ್ನತ್​ ಟಿಂಬರ್ಸ್​ ಮತ್ತು ಫರ್ನಿಚರ್ಸ್ ​ಮಾಲೀಕರು. ಸಾಮಾಜಿಕ ಕಾರ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ನಿರತರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ಸಾಹಿತ್ಯ ಇವರ ಆಸಕ್ತಿ ಕ್ಷೇತ್ರ. ಕಳೆದ ವರ್ಷ ‘ಕಡಮ್ಮಕಲ್ಲು ಎಸ್ಟೇಟ್’ ಕಾದಂಬರಿಯು ಪ್ರಕಟವಾಗಿದೆ, ಕನ್ನಡ ಪ್ರಾಧಿಕಾರದ ಪುಸ್ತಕ ಬಹುಮಾನ ಪ್ರಶಸ್ತಿಯೂ ಇದಕ್ಕೆ ಸಂದಿದೆ. ಇವರ ಎರಡನೇ ಕೃತಿ ‘ಜಲಪ್ರಳಯ’ ಬಿಡುಗಡೆಗೆ ಸಿದ್ದವಾಗಿದೆ. ಇವರ ಸಾಮಾಜಿಕ, ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಗುರುತಿಸಿದ ಸರ್ಕಾರ ಮತ್ತು ಸರ್ಕಾರೇತರ ಸಂಘಗಳು ರಾಜ್ಯಮಟ್ಟದ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳನ್ನು ಇವರಿಗೆ ನೀಡಿ ಗೌರವಿಸಿವೆ.